Un ano, 365 días

Pois si amig@s, xa hai un aniño que levo metido nisto dos blogs, a verdade é que o tempo pasa tan rápido que semella que foi onte cando comecei con esta bitácora, sen embargo, xa van 365 días.

Creei este blogue o 27 de decembro do pasado ano, pouco máis que tirado nun futón en Santiago de Compostela, nunha noite máis que aburrida. Daquela apenas tiña idea de como navegar por Internet e moito menos de como ía esto dos blogs, pero máis ou menos fun apañando e nun par de horas de traballo tiña o blog ben montado, aínda que a primeira entrada non a publicase ate varíos días despois.

Sinceramente, nunca imaxinei que me chegase a gustar demasiado escribir nun blog, así, sen saber se alguén te ía ler, sen recibir nada a cambio, de feito, teño claro de que de non ser por aqueles primeriros comentarios de meu pai, de Chousa da Alcandra, da Zanfonista e de Fada Branca, non creo que pasase das 10 entradas, en cambio, animado polo "éxito" que supuxeron para min eses comentarios, e, en certo modo, presionado polo meu amigo Dani, pasei de 3 entradas en xaneiro a 14 en marzo e algo así pasou cos comentarios e co contador de visitas, que sen eu decatarme multiplicáronse. O resto xa o coñecedes, comecei a publicar entradas regularmente, coñecinvos a moitos de vós na Xuntanza e, en fin, pasei moi bos momentos grazas a este blogue, como cando recibín o primeiro premio, que ilusión me fixo jajaja.

Bueno, mellor remato xa que me estou poñendo morriñento, tan só quería agradecervos a todos os que me listes nalgún momento o voso apoio, especialmente ós catro que nomei antes e ó meu amigo Dani, que se non fose tan bocazas e me metese o gusanillo do blog, xamais tería pasado tas bos momentos como os que pasei diante do monitor.

Non sei se se notou ó longo da entrada, pero esta especie de biografía, ademais de celebrar o meu primeiro ano de blogueiro, serve tamén para despedirme deste blogue, definitivamente, non creo que volte a publicar máis aquí, aínda que nunca se sabe, a vida da moitas voltas, eu dende logo, deixo a porta aberta.

De calquera xeito, xa sabedes que sigo en : Tertulias para Perogrullos, que aínda que non me divirte tanto como escribir aquí, teño a porta aberta a moita máis xente, de feito, se vos fixades, dentro da páxina oficial de blogger e ides ó apartado de blogs importantes, aí o tendes, entre os máis selectos, aínda que non entendo como o puideron escoller habendo blogs moito mellores e interesantes.

Unha aperta a todos, como non me gustan as despedidas, deixámolo nun ata logo.

De obras

En Agolada semella que a maioría dos veciños se puxeron de acordo para empezar a facer obras nas suás casas e propiedades, porque a metade da vila se atopa circundada por vallas de construcción, e mesmo, nunha desas obras se instalou unha grúa, o que ven sendo algo bastante inusual neste pobo.

As obras veñen sendo por cambios de tellados, canalóns... e mesmo se está a tirar unha casa completamente, aínda que por agora se está respetando a fachada.

Polo menos semella que a crise non afecta demasiado ós agolenses, ou visto doutro xeito, si, porque tamén se podería dar o feito de que mentres antes comprábamos propiedades noutros lugares, agora conformámonos con reparar o que temos, en fin... que menos mal que as obras non cadran moi preto da miña casiña e podo durmir tranquilo.

En fin, espero que rematen pronto, que a verdade é que as obras molestan bastante.

O tempo pasa e pasa

Semella que o tempo pasa moi rápido aquí en Agolada, os días pasan e pasan sen descanso sen que nada novo ocurra, de feito, excepto un par de grúas operando, todo está máis ou menos igual que antes de empezar o verán, e incluso como antes de comezalo, pero o feito é que o tempo pasa e pasa, e a moi bo ritmo ademáis, de feito eu diría que demasiado, xa que está a piques de empezar o outono cando aínda semella que foi onte cando empezou o verán.

O certo é que non quero que acabe o verán, gústame o calor e todas as actividades que este che permite facer, como ir á piscina, instalacións que, por certo, levan xa preto de dúas semanas pechadas, iso sen contar que a maioría dos días estiveron inutilizadas por mor do mal tempo que predominou este verán, que non sei que opinaredes vós, pero foi realmente horroroso.

En fin, é o que temos, o tempo pasa e pasa e seguirá pasando ata o fin dos tempos.

Por certo, perdoade por non ter postas as fotos da cea dos candís, pero aínda non as descaguei.

A cea dos candís... algo máxico

Bueno, en primeiro lugar tedes que perdoarme polo retraso, posto que da cea xa hai uns cantos días, pero bueno, estes días non sei como me apaño pero casi non teño tempo para nada, de calquera xeito, máis vale tarde ca nunca.

Todo comezou á noitiña, en canto o sol comezou a ocultarse, pouco a pouco os participantes comezamos a achegarnos ó recinto dos Pendellos, ata xuntarnos alí máis de 50 persoas. Inauguraron a cea a Charanga Infantil e o grupo Bico da Balouta cunhas pezas musicais, pero semellaba que había máis ganas de cear que de escoitar música, porque de seguido empezamos a comer. Familias enteiras xuntas arredor dos mostradores dos Pendellos, unidos pola amizade baixo as luces dos candís e velas que lle daban ó ambiente un toque de romanticismo especial.

Tras comer, empezaron as actuacións, volveron tocar a charanga e Bico da Baluota e despois deixáronse os micrófonos abertos a todo aquel que quixo contar un chiste, cantar unha canción ou simplemente decir unhas palabras, ademais, neses últimos intres da velada, animáronse moitos dos rapaces da charanga a cantar, facendo que moitos sorrisos afloraran polos beizos dos máis maiores. Sen dúbida unha noite irrepetible, foi algo especial.

As fotos póñoas despois

Contamos convosco?

Como dixen na entrada anterior, vou falar acerca da cea dos candís, unha das festas máis fermosas e interesantes que se celebran aquí en Agolada.

A mencionada festa celébrase dende hai pouco tempo, de feito, este é o cuarto ano, e inialmente estaba dentro da programación dos " Encontros nos Pendellos" pero debido ó seu gran éxito, celébrase por separado dende hai pouco despois.

Pero bueno, non vou tratar sobre a historia desta celebración, aínda que me gustaría engadir que está organiza e dirixida pola Asociación Amigos dos Pendellos.

Pois ben, os festexos consisten en que á noitiña, reunímonos todos no recinto dos Pendellos e apáganse as luces de xeito que todo queda iluminado polos candís e as candeas creándose un ambiente precioso que se aprobeita para cear.

Durante a cea, tamén haberá actuacións musicais dunha charanga e un grupo de música tradicional (Bico da Balouta).

Xeralmente a comida corre por conta dos habitantes da vila, de feito, cada familia trae o seu propio alimento, pero bueno, se vos animades non vos teríades que preocupar por nada, xa que a organización non tería problema en invitarvos, simplemente avisádeme, aínda que sexa unhas horas antes, da igual se é por comentario ou por e-mail (dautrera49{arroba}gmail.com), ou incluso, aínda que non avisedes, simplemente localizádeme e punto.

Ademais, se vos animades uns cantos blogueiros, podemos facer entre nós unha especie de quedada, xa que tan só en Agolada somos catro (Dany, Manolo, Ánxel e eu), así que tentade vir, asegúrovos que nos divertiremos e pasaremos unnha noite inesquecible.

Volver...

Buff, que pereza voltar a escribir, semella que o síndrome postvacacional afecta tamén á actividade blogueira, pero bueno, iban sendo horas de que voltase ó teclado un mes despois de deixalo, aínda que fora parcialmente, xa vin que a maioría de vós seguistes a visitarme en Tertulias para Perogrullos, polo que vos estou moi agradecido.
Pois isto era todo, só quería comentarvos que d´Agolada volve estar de novo aberto, aínda que supoño que publicarei menos, que o novo blogo me rouba moito tempo.
Só unha cousiña máis, en breve publicarei outra entrada falando da cea dos candís, unha das festas máis bonitas que se celebra aquí, en Agolada, e na que me gustaría participarades, así que xa sabedes, se este sábado (día 30) non tedes plan, vide por Agolada e disfrutaredes dunha noite moi especial, ademais de coñecerme a mín e ó resto dos blogueiros agolenses. Por se vos animades e non podedes esperar á entrada ou simplemente queredes falar conmigo persoalmente, xa sabedes que non tedes máis que escribirme a esta dirección: dautrera49(arroba)gmail.com
Agárdovos.

Pechado por vacacións

Aparte de comentar a orixinalidade do título, creo que non teño moito máis que dicir, o mencionado título dio todo.
Resulta que dende hai uns días estou de vacacións fóra d´Agolada, por iso teño tan desatendido o blogo e ando a publicar cousas que non teñen moito que ver con esta vila e como non volvo no prazo dun mes, ata a segunda quincena de agosto, pois decidín que non ten moito sentido que siga con esta bitácora mentres, polo que, por primeira vez dende que comecei, anúnciovos que excepto algunha excepción, non publicarei nada aquí durante máis ou menos un mes. Así mesmo, tampouco visitarei os vosos blogs con este perfíl, senón que o farei co de Tertulias para Perogrullos, a miña nova bitácora.

Xa sabedes que podedes visitarme en Tertulias para perogrullos, blog no que si continuarei escribindo a pesar das vacacións.

Tertulias para perogrullos

E aprobeito tamén para comunicarvos a dirección do blogoxogo que tamén intentarei manter actualizado e que segue adiante a pesares do meu "parón":

Blogoxogo

Meu novo blogo

Hai xa tempo que viña anunciando a creación dun novo blog, de feito ata vos preguntei que opinábades sobre os nomes que pensara e incluso a algúns de vos o que pensabades sobre a plantilla e cousas así.

Pois ó final, tras dárlle voltas e máis voltas, decanteime por "tertulias para perogrullos", un dos nomes máis votados na enquisa, e que por outra parte xa me gustaba anteriormente.

Aínda que a miña idea inicial era que á vez que abría o novo blog pechar para sempre este, pero non, vou seguir cos dous a pleno rendemento, aínda que probablemente lle dé maior protagonismo ó outro, ademais, creo que vou verme obrigado a manter este inactivo durante un mes posto que estou de vacacións lonxe d´Agolada e non ten moito sentido rechealo con entradas pouco interesantes sobre outros temas que nada teñen que ver ca vila, de todas formas, xa volo confirmarei.

Bueno, e xa sen máis dilación, douvos a coñecer a nova dirección, como poderedes ver xa está todo preparado, incluido a primeira entrada, só falta que empece a pubicar.

www.tertuliasparaperogrullos.blogspot.com

Agardo que vos guste tanto ou máis ca este.

O blogoxogo segue adiante

Vendo os comentarios que tivestes a amabilidade de deixar na entrada anterior, creo que podo dicir que a idea do blogoxogo foi un éxito (por moito que teñamos un negro ou unha amiga que nos fagan os post jejeje, vai por ti Iago), agardo que o xogo tamén o sexa.

Moitos de vós, dixéstesme que non comprendíades moi ben a mecánica da actividade, a verdade é que non me lucín co post precisamente, polo que volvo explicarvos a miña idea.

Eu falo de nos apuntemos unha serie de usuarios de blogs na bitacora que vou crear e que vos desvelarei proximamente, e logo, por sorteo ou ben cada un elixindo o blog no que lle gustaría escribir nos poñemos de acordo sobre temas, idiomas a utilizar e todas as cousas que se nos ocurran, que non han ser poucas, por certo, eu propoño tema ceibe e en castelán.

Unha vez elixida a que a ser a nosa "parella", intercambiamos os correos electrónicos, escribimos a entrada e mandámoslla a esa persoa elixida co fin de que ela a publique, por suposto sen modificala e mentres nós facemos o propio ca súa.

Esta é a miña idea, pero por suposto se se vos ocurre algo máis interesante ou creedes que algún dos puntos que propoño non son moi apetecibles, estou totalmente aberto a suxerencias, de calquera xeito, xa falaremos de todo esto no novo blog cuia dirección vos comunicarei proximamente.

Os que destes a resposta afirmativa, xa vos pasarei unha clave ou algo así.

Blogoxogo

Pois si amigos, sinto dicirvos que a miña crise creativa continúa, ou mellor dito, continúa a monotonía en Agolada, de xeito que non teño nada novo que contarvos sobre a vila, polo que cavilando e cavilando sobre que escribir, ocurríuse que podía organizar un xogo entre blogueiros, vamos, como eu lle chamo; un blogoxogo.

A actividade que vos propoño, consistiría nun intercambio de blogs, mellor dito, nun intercambio de posts, quero dicir que dúas ou máis persoas póñense de acordo e cada unha escribe unha entrada e mándalla á outra persoa co fin de que esta se comprometa a publicala (por suposto sen ningún tipo de censura) no seu blog.

Entendo que os blogos son unha cousa moi persoal e moitos de vós non ides querer participar, compréndoo perfectamente, pero se uns poucos nos animamos, podemos pasalo ben ó tempo que melloramos as nosas amizades a través da rede, porque non sei vós, pero eu máis dunha vez desexei poder escribir nalgunha das vosas bitácoras.

A min paréceme boa idea, non sei que vos parecerá, agardo as vosas respostas, se vos animades moitos, xa me encargarei de crear outro blog onde todos poidamos comunicarnos sen dificultades e expoñer as nosas ideas para que isto siga adiante.

Animádesvos? Agardo as vosas respostas, espero sexan afirmativas.

Outra de premios

Parece que os astros sorrín ó meu blogue ou algo así, posto que acabo de recibir outro premio máis, ou mellor dito, un carnet blogueiro, o meu primeiro carnet blogueiro.

Este recoñecemento ven de novo do blog de Iago, do cal xa vos falei en entradas anteriores. A verdade é que faime moita ilusión ser portador deste premio posto que só 9 persoas máis o teñen, ademais de ter un diseño moi interesante. Polo que, grazas Iago por honrarme de novo deste xeito, ogallá non sexa a última.

Bueno, este premio ademais trae consigo unha serie de normas, ou mellor dito un manifesto que terei que cumplir, aínda que a verdade, algunhas das súas cláusulas parécenme algo absurdas:

MANIFIESTO PLATEADO:

1. Veo el mundo con una óptica plateada. Si no es oro todo lo que reluce, al menos será plateado, ¿o no?

2. Poseo unas zapas plateadas o me comprometo a mercar unas cuando pueda (en caso contrario Iago me dejará dar una vuelta en las suyas).

3. Acepto enlazar mi blog con el blog de Iago, con fuerza argentífica y relacionarme con todo el mundo desde del Mar del Norte hasta el Rio de la Plata cantando la excelencias de una visión plateada del mundo, sin malos rollos ni falsos oropeles.

4. Peregrinar al menos una vez en la vida por la Ruta de la Plata, platicando con todos los paisanos que salgan a tu encuentro, hasta llegar al santuario de nuestro guía espiritual plateado, nuestro admirado FelicianoTeixeiro.

5. Solicitar, conservar y publicar mi carnet de socio y no venderlo jamás por unas monedas de oro.

Perdoade por non ter traducido o manifesto ó galego, pero como este premio é intransferible, pois non o considerei necesario.

Unhas fotos

Hoxe, ó igual que vos contaba nunha das entradas anteriores, non me sinto con demasiadas ganas de escribir nada demasiado complexo, máis que nada porque non se me ocurre nada sobre o que publicar, aquí en Agolada, os días pasan e pasan e case nunca sucede nada que mereza a pena contar, a vida aquí é unha rutina constante, todos os días facemos o mesmo e de cando en cando aparece unha festa, acto ou pasa algo que rompe esa monótona rutina, pero como hoxe non é un deses días, vou ter que contentarme con ofrecervos unhas fotos, algo que por outra parte xa tiña pensado facer, posto que acaso non é certo que unha imaxe vale máis ca mil palabras? Agardo que vos gusten e que vos den unha imaxe máis nítida d´Agolada.